Στην εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας…

Κάποιο σαββατόβραδο καθόμουν με τη μαμά μου και κοιτούσαμε άλμπουμ με παλιές φωτογραφίες. Η μαμά μου ήταν περίπου στην ηλικία μου και έμενε και εκείνη στο ίδιο σπίτι που μένουμε και τώρα. Πόσο διαφορετικό  ήταν όμως!

Ήταν μια μονοκατοικία, κτισμένη στη μέση του οικοπέδου και γύρω-γύρω υπήρχε ένας μεγάλος κήπος με ψηλά δέντρα και παρτέρια με υπέροχα λουλούδια. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος και υπήρχαν ελάχιστα αυτοκίνητα. Όλα τα σπίτια της περιοχής ήταν ανάλογα. Υπήρχε άνεση χώρου παντού. Οικόπεδα ελεύθερα όπου τα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν χωρίς τον κίνδυνο των αυτοκινήτων. Λίγο μακρύτερα από τα σπίτια, υπήρχε ένα μεγάλο ρέμα το οποίο μάζευε όλα τα νερά των βροχών χωρίς να υπάρχει ποτέ ο κίνδυνος πλημμύρας.

Έμαθα ακόμη από τη μαμά μου ότι τα καλοκαίρια ποτέ δεν αισθάνθηκαν υπερβολικά τη ζέστη όπως εμείς σήμερα, αφού βράζουν κυριολεκτικά τα τσιμέντα που μας κυκλώνουν.

Καθώς κοιτούσα όλο και πιο πρόσφατες φωτογραφίες της περιοχής που μένω, διαπίστωσα μεγάλες αλλαγές. Το ρέμα μπαζώθηκε και έγινε οικόπεδα για να καλυφθούν οι ανάγκες για νέες κατοικίες. Τα περισσότερα σπίτια άλλαξαν. Άλλα πρόσθεσαν 2-3 ορόφους και άλλα γκρεμίστηκαν και έγιναν γκαράζ για τα αυτοκίνητα που πολλαπλασιάστηκαν και δεν είχαν χώρο στάθμευσης. Οι δρόμοι έγιναν ασφάλτινοι και τα οικόπεδα που κάποτε έπαιζαν τα παιδιά εξαφανίστηκαν. Το δικό μας σπίτι τώρα είναι διώροφο αλλά απέναντι υπάρχουν μεγάλες πολυκατοικίες που μας ‘’κόβουν’’ τον ήλιο το χειμώνα.

Η εποχή που ζω εγώ σήμερα έγινε η εποχή του τσιμέντου και της πολυκατοικίας. Νόμιζα ότι έτσι ήταν πάντα και αυτό είναι το λογικό, όμως έκανα λάθος. Είμαστε πια στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Εμείς τα παιδιά δεν ξέρουμε να παίζουμε με το χώμα όπως οι γονείς μας. Πού να πάμε να τρέξουμε, να παίξουμε, χωρίς τον κίνδυνο των αυτοκινήτων; Πώς να νιώσουμε τη μυρωδιά των λουλουδιών όταν πέφτει πάνω τους η βροχή; Τώρα όταν βρέχει οι δρόμοι γίνονται ποτάμια αφού δεν υπάρχει χώμα για να απορροφηθεί το νερό.

Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη περιοχές μακριά από τις πόλεις όπου οι άνθρωποι μπορούν να χαίρονται τη φύση. Περιοχές όπου βλέπεις ελεύθερα τον ήλιο στον ουρανό και όχι τα απλωμένα ρούχα στα μπαλκόνια της απέναντι πολυκατοικίας. Βέβαια είναι επιλογή του καθενός για το πού θέλει να ζήσει.

Νομίζω πως όταν μεγαλώσω θα επιλέξω να ζήσω κοντά στη φύση, μακριά από το τσιμέντο και τις πολυκατοικίες που μας περιβάλλουν.